مجلس‏سيّار داشتم و گاه گاه تابستان‏ها به تبريز مى‏رفتم، زمانى اطلاع دادم كه فردا
28 صفر به آن جلسه مى‏آيم و منبر مى‏روم. ساعت 9 صبح فردا وقتى وارد جلسه
شدم، ديدم اين جلسه، همان جلسه نيست، جلسه در مسجد سيّد عبداللّه - در
كوچه‏اى كه مقبره شعرا در آن است - برگزار شد. مسجد مملوّ از جمعيّت بود، من
واقعاً وحشت كردم كه چرا اين طور شده و اين را هم مى‏دانستم كه مردم تبريز واقعاً
عاشق هستند، به ويژه اعضاى آن مجلس سيّار كه در آن زمان همه مقلّد امام(ره)
بودند و الآن هم هستند. از دادگاه، شب به من گفته بودند كه در تبريز فارسى حرف
بزن! گفتم: اين فُرماليته مى‏شود. من مى‏خواهم خيلى طبيعى باشم. من كه ترك زبان
هستم، تبريزى‏ها هم ترك زبان هستند، چرا فارسى حرف بزنم؟! گفتم: من از الفاظى
استفاده مى‏كنم كه آن الفاظ را فارس‏ها هم بفهمند. گفتند: عيبى ندارد. خلاصه اين
كه در منبر نامى از امام(ره) بردم كه تا آن زمان هيچ كسى جرأت نمى‏كرد اين كار را
بكند و وقتى من از حضرت امام(ره) با اين عبارت سخن گفتم كه حضرت آيةاللّه آقاى
خمينى رجلٌ مجتهدٌ عادلٌ يعرفُه كلّ النّاس، يك باره مردم صلوات بلندى فرستادند
كه صداى مهيبى مجلس را فراگرفت. هم‏چنين در آن جلسه از آقاى شريعتمدارى
هم يادى كردم كه حضرت آيةاللّه شريعتمدارى اين طور بود و... به هر حال، وقتى
سخن‏رانى پايان پذيرفت، ديدم از هيچ يك از افرادى كه در آن مجلس سيّار معمولاً
بعد از منبر از من مسئله مى‏پرسيدند و با من صحبت مى‏كردند خبرى نيست، همه
از ترس رفته بودند، تنها آقاى «برادرانى» كه از رفقا بود در آن‏جا باقى ماند. به علّت
اين كه اسم آقاى خمينى را برده بودم، نزديك غروب يك عدّه بازارى و اهالى آمدند
خانه ما و به بنده گفتند: شما شب را در خانه نمانيد! گفتم: حرف يكى است. من به
آن چه گفتم، معتقدم. هيچ اتّفاقى نمى‏افتد و به آنان گفتم: بچّه خيابان، از خيابان
نمى‏ترسد. خلاصه اين كه نيمه‏هاى شب بود كه آقاى برادرانى با يك ماشين به