«حزب توده» تشكيل داده و براى رسيدن به اهداف شوم خود، فعّاليّت مى‏كردند.
پدرم از ماهيّت اين‏گونه جريانات به خوبى آگاه بود، من و ديگر برادرانم را از ورود به
تشكيلات و كانون‏هايى كه براى جوانان مهيّا كرده بودند، بر حذر مى‏داشت. با
چنين پيش زمينه‏اى، بر ضدّ آنان دست به افشاگرى و فعّاليّت گسترده‏اى زديم و
گاهى اوقات نيز از سوى عوامل آنان تحت تعقيب قرار مى‏گرفتيم. به هر حال، با
مشاهده فعّاليّت‏هاى آنان كه عليه اسلام و مسلمانان و مصالح ملّى ايران بود، روز به
روز، نفرتمان نسبت به آنان فزونى مى‏گرفت. مبارزه را به صورت جدّى‏تر در جريان
سركوبى حكومت خود مختار (وابسته) آذربايجان حركت‏هايى شروع كرديم و پس
از آن‏كه اين حزب منحوس اعلان موجوديّت نمود و حكومت خودمختار تشكيل
دادند، برادر بزرگ مرا گرفته به عنوان سرباز وظيفه به ماكو تبعيد كردند و
بدين‏وسيله اموال و طلب‏هاى زيادى كه در دست عدّه‏اى داشتيم - و آنان خود را به
اين حزب وابسته نموده يا مناصبى را در اختيار گرفته بودند - كلّاً به نفع خود مصادره
كردند؛ ولى بحمداللّه والمنّه يك روز قبل از سررسيدن سال‏گرد تأسيس اين حزب،
حكومت مركزى به آن‏ها فشار آورد و از قافلان‏كوه - كه آن زمان دروازه ورودى
آذربايجان بود - نيروهاى مسلّح، آنان را سركوب كردند و اهالى شهرهاى آذربايجان
نيز از اين فرصت استفاده كرده، از گوشه و كنار عليه اين خود فروخته‏ها قيام كردند و
ما هم در شهر مراغه ابتداءاً با پنج نفر از جوانان قيام كرديم و در اوّلين حركت با
اسلحه سردى كه در دست داشتيم، سه قبضه تفنگ برنو از دست فدائيان حزب
توده، گرفتيم و پس از تيراندازى و مقابله با عوامل ديگرى كه در پاى‏گاه بودند،
مجبور به عقب‏نشينى و فرار از صحنه شدند و اين امر، موجب حركت گسترده ما و
مردم آماده شد و با شعار دادن در خيابان‏ها و كوچه‏ها به تدريج مردم به ما پيوستند
و شهر به تصرّف نيروهاى مردمى در آمد و هم‏چنين در شهرهاى ديگر
آذربايجان(غربى و شرقى) تمامى مناطق به دست آذربايجانى‏هاى مسلمان