نمازشب، بود. حضرت امام به اهل بيت خويش سفارش مى‏كند كه در آن لحظه
مداخله نكنند و در برابر آن‏چه كه مقدّر الهى است شكيبا باشند. روح خدا خمينى
كبير را سراسيمه به تهران برده و از آن‏جا يك‏سره به نخستين تبعيدگاهش تركيه
مى‏برند. رنج‏هاى دوران غربت و تبعيد در خاندان خمينى آغاز مى‏شود. مصطفى
در غياب پدر پاسدارى از ارزش‏هاى انقلاب را بر عهده دارد و ديگر اعضاى
خاندان نيز هر يك رسالت خويش را در اين طريق مقدّس به خوبى ايفا مى‏كنند.
ديرى نمى‏پايد كه فرزند برومند امام، آيةاللّه حاج آقا مصطفى نيز دستگير و پس از
چندى نزد پدر به تبعيدگاهِ تركيه و سپس روانه عراق مى‏شود. كارگزاران رژيم شاه
گمان مى‏كنند آخرين سنگر را فتح كرده و پرونده نهضت را بسته‏اند، غافل از آن‏كه
خداوند حكيم و قادر، نگاهبان نهضتى است كه آن عارف الهى بنيان نهاده است و
اين خدا است كه راه استمرار آن را هموار خواهد كرد.

اين ايّام آغاز ارتباطهاى گسترده احمد با چهره‏هاى برجسته روحانيّت و عناصر
مبارز و قشرهاى ديگر جامعه است. او چندى است كه گم‏شده خويش را با آگاهى و
تجربه شخصى و شناخت عميق يافته است. نور انديشه و راه و رسم خمينى عزيز
چون خورشيدى تابناك بر پهنه قلوب حقّ جويان تابيده است و به ويژه نسل جوان
را به بازيابى خويش و موقعيّت فرهنگ، دين و كشور خود در آن زمانه پر آشوب
فراخوانده است. با داشتن حجّتى آشكار چون خمينى كه هيچ نقطه ابهامى در
سراسر زندگى و اهدافش نيست، گِرد جهان گرديدن و از حقايق پرس و جو كردن
آيين خردمندان نيست و احمد در نسل خويش، نخستين كسى است كه پيمان بسته
تا پايان عمر در اين راه مقدّس گام نهد و جان‏فشانى كند.

حضور يادگار امام بعد از تبعيد پدر و برادر، در منزلى كه كانون قيامش لقب
داده‏اند و حضور تنى چند از محدود ياران وفادارى كه هنوز ساواك به شناسايى و
بازداشت آنان موفّق نشده است، سبب گرديده تا مشعل قيام در اين جاى‏گاه شريف
خاموش نگردد. اين حضورِ مخاطره‏آميز دردسرهاى تازه‏اى براى كارگزاران رژيم