تعريف كرده‏اند.[1] امامت، مرجعيت علمى و رهبرى سياسى جامعه است كه به‏اعتقاد شيعيان،
با نصّ و انتصاب تعيين مى‏شود. امامان دوازده‏گانه شيعه، پس‏از رحلت پيامبر اكرم(ص)
عهده‏دار اين منصب بوده‏اند. شيخ‏مفيد، در اين باره، ده‏ها كتاب و رساله دارد.[2] و در ابواب
متعددى از «المقنعة» به‏اشاره، از اين اصل ياد مى‏كند. به‏عنوان نمونه، در همان آغاز كتاب، بابى
به‏عنوان «ما يجب في اعتقاد الإمامة و معرفة أئمّة العباد» مى‏گشايد و ذيل آن مى‏گويد: «اعتقاد
به‏واجب‏الاطاعة بودن امام زمان، اَفضليّت ايشان برتمامى مردم زمان خويش، سيد قوم بودن او،
معصوميت و كامل بودنش، علاوه برمعرفت هر كس به‏امام زمان خويش، واجب است.» او امامان
شيعه را نام مى‏برد و در پايان مى‏گويد:

در «المقنعة» علاوه برعنوان «امام» عناوينى مانند «سلطان الإسلام» و «سلطان العدل» و «ناظر
في أُمور المسلمين» مطرح است كه همه، ناظر به‏منصب تدبير اهل‏بيت(ع) است. ولايت
برزكات و جزيه و خراج و اَنفال و قضا و قصاص و ديات و اقامه حدود و امر به‏معروف و
نهى از منكر؛ در مرتبه قتل و جرح و به‏طور كلّى هر گونه ولايت جزئى و كلّى را، شيخ‏مفيد،
در «المقنعة»، احاله به‏منصب امامان معصوم(ع) مى‏دهد كه با تدبير و رأى ايشان، مباشرةً يا
تسبيباً اداره مى‏شود.

احكام دين، اختصاص به‏عصر حضور ندارد. غيبت، دوره هرج و مرج و بلاتكليفى و
تعطيلى دين نيست. غيبت، دوره‏اى از تكامل فكرى بشريت است كه طبق حكمت الهى تقدير
شده است. به‏اعتقاد شيخ‏مفيد، مردم، مكلّفند در غياب امام زمان خود، تا حدّ توان و تمكّن،
براجراى مقررات شريعت همت گمارند.

او، مى‏گويد:

(1). كشف المراد، ص‏472.

(2). مانند الإرشاد في معرفة حجج اللَّه على العباد؛ و الإشراف في أهل البيت؛ و الإيضاح في الإمامة؛ و تفضيل الأئمه على الملائكة.

(3). المقنعة، ص‏32 - 33.