با سه، چهار نفر در زمان امام سجاد(ع) شروع كرد.[1] و در حالى كه به‏عنوان يك گروه مبارز
حق‏جو، مورد عداوت و كينه قدرت‏ها قرار گرفته و دوست و دشمن در محو آن كوشيده‏اند،
حركت رو به‏جلو او قطع نشده است. آيا در نظر منتقدان معصوم بودن حاكم شرطى‏پندارى
است يا شرطى واقعى و از ضروريات مذهب اماميه است؟ بى‏ترديد اهل‏بيت(ع) نخستين
كسى بودند كه عصمت را شرط امامت و رهبرى دانستند و همين شرط به‏عنوان فصل مميز
شيعه و سنى قرار گرفت، حال چه كسى مى‏تواند خود را شيعه بداند و شرط عصمت را پندار
تلقى كند؟ البته عصمت شرط امامت بالاصالة است. امّا در امامت بالنيابة مثل ولايت فقيه،
هرگز عصمت شرط نبوده است، در آن جا فقط عدالت لازم است. چنان چه پيش از هزار سال
قبل؛ شيخ‏مفيد اين را توضيح داده و در متون فقهى بعد از او هم مورد تأييد قرار گرفته است.

اين اهانت بزرگ به‏ساحت مقدس امامت و فقاهت كه شرط عصمت، عامل ايستايى و
عدم رشد انديشه سياسى شيعه شده است، انسان را به‏ياد تصويرى مى‏اندازد كه كمونيست‏ها
از دين ارائه مى‏دادند و دين را افيون ملت‏ها مى‏پنداشتند. حتماً اين‏ها پيشنهاد مى‏كنند براى
اين‏كه دچار ركود و ايستايى نشويم، دست از انديشه تابناك امامت و عصمت برداريم و
هم‏آوا با همه خودباختگان و غرب‏زدگان، نداى ليبراليسم سر دهيم، آن وقت است كه انديشه
سياسى ما رشد مى‏كند.

امامت و شرط عصمت، نقطه قوت انديشه سياسى شيعه است، چنان كه مسأله غيبت و
ظهور عدل مطلق چنين است. اين‏ها همگى سيرى از مراحل رشد تفكر بشرى را ارائه
مى‏دهند. عصر غيبت، عصر زوال و انحطاط و قيام نكردن براى اجراى احكام نيست. عصر
تعطيلى دين خاتم نيست. هم شيخ‏مفيد و هم امام خمينى(ره) هر دو، اجراى احكام را فريضه
و تكليف براى فقها مى‏دانند. عصر غيبت دوره‏اى از رشد فكرى و تكاملى بشر در تاريخ
است. در اين دوره، بشر به‏بلوغى رسيده است كه بايد بتواند در غياب حجت خدا و ولى اللَّه
مطلق زندگى خويش را به‏چرخش در آورد و با اجراى احكام الهى، خود را اداره كند. و
تمهيدات لازم براى ظهور عدل مطلق را فراهم آورد. آيا مى‏توان مدعى شد: فقيهى به‏استناد

(1). سيدجعفر مرتضى، حيات فكرى سياسى امامان شيعه تأليف رسول جعفريان، ج‏1، ص‏25، مقدمه.