سياسى در عصر صفويه حائز اهميت است.
يكى از آن‏ها همين نامه‏اى است كه در زير
مى‏خوانيد علت نگاشتن اين نامه آن بوده
است كه عثمانيان بغداد را محاصره كرده
بودند، ميرداماد در سفر حج توسط افرادى
كه از بغداد گريخته بودند از اين امر آگاه
مى‏شود، فوراً با بزرگان و پاشايان عثمانى به
گفتگو مى‏پردازد و آنان را به ترك جنگ و
خون ريزى دعوت مى‏كند سپس نامه‏اى به
علماى بغداد مى‏نويسد و گزارشى از
تلاش‏هاى خود را در اين زمينه براى آنان
بازگو مى‏كند، و آن نامه اين است:

 

راقم نميقه[1] و اقل خليقه[2] محمد باقر
استرآبادى مدرس دارالسلطنه اصفهان، بعد از
تبليغ ادعيه محبت آغاز مودت انجام، بر رأى
حقايق نماى علماى اعلم وفضلاى عالى مقام
دارالاسلام، انها[3]و اعلام مى‏دارد كه:

 

دراين ايام سعادت فرجام كه اين احقر
عباد به تقريب زيارت روز عرفه و احراز
شرايف طواف اماكن مشرفه وارد اين ارض
فيض بنياد، گرديد، از تقرير جمعى كه از
شدت جوع از تنگناى قلعه فرار كرده
مى‏آيند، معرفت كامل به احوال سكنه آن‏جا
حاصل نمود. معلوم شد كه هر روز جمع

كارخانه ابداع‏اند، از اين دو حالت برى، و
لمحاله به نافذ الامرى مبسوط اليد در مقام
رعيتى وفرمان برى مى‏باشند وايشان را در آن
ميانه تقصيرى نيست كه پامال جنودمحن[5]و
غارت زده سپاه فتن[6] شوند. قطع نظر از آن،
شغل فرماندهى به مصداق «تعز من تشاء و
تذل من تشاء» به امرپادشاه ازل منوط(است)
و تغيير و تبديل كار جهانيان به مفاد «تؤتى
الملك من تشاء و تنزع الملك ممن تشاء» به
مشيت سلطان لم يزل موقوف و مربوط
(مى‏باشد) و جان سكندرشان مؤيد من عند
الله و مشيد به جند الله‏اند. و اين معنى هم
بديهى است كه بعد از آن كه دو صاحب دولت
به يكديگر مسلط شوند ناموس بزرگى را
صيانت و يكديگر را اعانت خواهند كرد. اما
عجزه و رعاع الناس از رهگذر عدم مكنت،
در ميانه پاى‏مال لشگر حوادث مى‏گردند به
نهجى كه اين خادم علوم دينيه بعض مراتب را
به حضرت شاخانى القا و ايشان نيز به سمع
مبارك اصغا[7] فرمودند.

 

بايد آن حضرات عاليات نيز از راه
دين‏دارى و غم‏خوارى مخلوقات حضرت
بارى، مراتبى كه بايد به عالى‏جاه مشاراليه و
باقى پاشايان با عز و شأن، حالى نموده، خود