جماعت، فعّاليّت‏هاى اجتماعى، منبر و تبليغ افراد با نفوذ و مؤثر را تعطيل مى‏كرد.

بنده در آن زمان گاهى مسجد شيخ الاسلام صحبت مى‏كردم و جوانان نيز به اين
مسجد رفت و آمد داشتند. يك روز بعد از نماز ظهر و عصر ساواكى‏ها آمدند و گفتند:
«شما بايد به شهربانى بياييد» و بعد از پرس و جو ماشينى آوردند و من رابه زنجان
انتقال دادند. بين راه، در قهوه‏خانه‏اى توقّف كردند، شخصى من را شناخت و گفت:
«مى‏خواهى تو را فرارى بدهم؟» گفتم: اين‏ها رها نمى‏كنند. بنابراين، هرگونه اقدامى
از اين قبيل بى‏فايده خواهد بود. شهامت اين مرد در آن اوضاع و شرايط قابل توجّه
بود. سرانجام مرا به تبريز و مهاباد منتقل كردند. و ظهر روز بعد به شهربانى سردشت
تحويل دادند. رئيس شهربانى كمى صحبت كرد و بعد مرا راهنمايى كرد به مسجدى
كه داراى يك طبقه فوقانى با چند اتاق بود. اين مسجد در كنار يك پادگان نظامى
قرارداشت. پيش از اين‏كه من به سردشت تبعيد شوم مرحوم آيةاللّه ربّانى شيرازى به
آن‏جا تبعيد شده بود و بعد از ما نيز آقاى عالمى از همدان و سيّد بزرگوارى به نام آقاى
طاهرى خرّم‏آبادى را به آن‏جا تبعيد كردند. مدتى هر كدام از ما در يكى از اتاق‏هاى
بالاى مسجد در كنار هم سكونت داشتيم. مردم از شهرها با علاقه و محبّتى زايد
الوصف، براى ديدار با تبعيديان مى‏آمدند. روحانيان تبعيدى هميشه ميهمان داشتند.

از آن‏جا كه نمى‏دانستم تا چه زمانى بايد در تبعيدگاه بمانم، منزلى گرفتم و خانواده
را نيز به آن‏جا بردم. نيروهاى امنيّتى خيلى روى كسانى كه به ملاقات تبعيديان
مى‏آمدند، حسّاس بودند، از جمله چند تن از جوانان قزوين را كه از قزوين براى
ملاقات ما آمده و به همراه خود اعلاميه داشتند، دستگير و زندانى كردند.

پس از بازگشت از يك سوى احساس مى‏شد كه زمينه‏هاى انقلاب و نهضت در
مردم رسوخ بيش‏ترى پيدا كرده بود و پايه‏هاى انقلاب در دل‏هاى مردم جاى‏گرفته
بود و انسجام مردم بسيار مستحكم شده بود و از سوى ديگر دولت، ديگر آن اقتدار
سابق را نداشت و مأموران دولت نيز ناگزير بودند از شدّت عمل خود بكاهند. در