صورت گرفت، به صف عاشقان امام پيوستم و بعدها كه درك كردم امام جداى از
ديگران است و آينده اسلام را در دست دارد، عشق درونى‏ام فزونى مى‏جست. آية اللّه
كاشانى همان موقع نظريّات صايبى در مورد آينده امام داشتند؛ از جمله اين‏كه
مى‏گفتند: «اين است فردى كه شاه را از بين مى‏برد».

امام روحيّه مرحوم آية اللّه آسيّد محمد تقى خوانسارى را مى‏پسنديدند. به همين
جهت ما هم علاقه خاصّى به آن مرحوم داشتيم و از نشستگان خيلى خوشمان
نمى‏آمد. امام هم بر همين اساس آية اللّه العظمى بروجردى را به قم آوردند.

به هر صورت اين جذب و انجذاب و اين مرادى و مريدى ادامه پيدا كرد تا اين‏كه
امام را تبعيد كردند، بعد از تبعيدِ حضرت امام روز ما شبِ سياه شد و از سكوت
مراجع و حوزه بسيار ناراحت بوديم، تعدادى براى شكستِ سكوت، تصميم به
كارهاى غير متعارف گرفتيم كه در هر فرصتى فرياد زنيم و سكوت را بشكنيم و در
مجلسى كه براى مرحوم اثناعشرى در مسجد اعظم گرفته شد قرعه فال به نام من زدند
و بنا بود كه قبل از منبرِ واعظ، در پله اوّل منبر فرياد بزنم كه ايادى شاه متوجّه قضيّه
شدند و دهان آقاى كروبى را كه براى شعار نسبت به امام باز مى‏شد گرفتند، جنگ
مغلوبه شد، شهربانى دخالت كرد.

به هر صورت هميشه دل‏هاى ما به نجف سفر مى‏كرد و كنار حضرت على(ع)
معشوق خود را جست و جو مى‏كرد تا روز وصل رسيد و دولت بختيار فرودگاه را
بست، همه براى استقبال به تهران رفته بوديم كه با اين وضع دل‏خراش روبه‏رو شديم.
قرار شد در مسجد دانشگاه تحصن كنيم، من و آقاى مطهّرى با گروهى ديگر رهسپار
دانشگاه شديم، هنوز مسجد آماده نبود كه دمِ در اعلان تحصن نموديم، مسجد آماده
شد و تحصن بسيار با شكوه و پر معنايى بر قرار شد، در همان تحصن راه‏پيمايى با
شكوهى انجام شد و حقير با عصا - كه ظاهراً فيلم آن هم موجود باشد - دور دانشگاه
مى‏گرديدم، و سرانجام ماهِ ما طلوع كرد، همه در فرودگاه استهلال كرديم و با سرود