تا سال 1342شمسى كم و بيش مبارزاتى داشتم و از سال 1342شمسى كه امام
خمينى(ره) مبارزات را به اوج رسانيد، پيوسته در خطّ امام و پيرو آن حضرت بودم. از
سال 1342شمسى تا سال 1357شمسى يكى از كارهاى روز مرّه من نوعاً احضار شدن
به ساواك و شهربانى بود.بارها از منبر رفتن ممنوع شدم و يك بار اين ممنوعيّت، تا
يك سال ادامه يافت و سرانجام در اروميّه كميسيون امنيّت تشكيل دادند و مرا به مدّت
يك سال به بافت كرمان تبعيد كردند، اوايل اردى‏بهشت 1375 مرا تحت‏الحفظ به
بافت كرمان برده و به مأموران آن‏جا سپردند. پس از گذشت چند ماه شايد در اثر تشنّج
اروميّه، تبعيد شكست و رئيس شهربانى بافت «سروان سخن سنج» به من گفت: «تو
آزادى، مى‏توانى به اروميّه برگردى!» آن وقت آيةاللّه مشكينى نيز در ماهان كرمان
تبعيد بودند و آيةاللّه طالقانى را نيز تازه از بافت به جاى ديگرى انتقال داده بودند.

در بازگشت به اروميّه، استقبال بى‏نظيرى از من صورت پذيرفت به حدّى كه
ساواكى‏ها و نيروهاى شهربانى متحيّر شدند، واقعاً استقبال عجيبى بود، پس از آن،
حدود سه ماه پيش از پيروزى انقلاب مسجد اعظم اروميّه را - كه من امام جماعت
راتب آن‏جا بودم - ستاد مبارزاتى قرار داديم و بنا شد كه هر روز يكى از خطبا منبر
برود و روزهايى كه موفق نمى‏شدند از خطيبى دعوت كنند، منبر به عهده من واگذار
مى‏شد. به علّت تجمّع جوانان امت انقلابى در مقابل مسجد بيش‏ترِ روزها در جلو
مسجد گاز اشك‏آور مى‏انداختند كه جوانان غيور هم با سوزاندن كاغذ، گاز اشك‏آور
را خنثى‏ مى‏كردند.پس از پيروزى انقلاب، متأسّفانه مدتى گرفتار حزب خلق مسلمان
شديم كه امتحان سختى بود، ولى بحمد اللّه توانستيم مردم را روشن كرده و از شرّشان
رهايى دهيم و نيز تلاش كرديم كه جريان‏هاى تبريز در اروميّه تكرار نشود.

سپس در سال 1358شمسى به نمايندگى مجلس خبرگان قانون‏اساسى از سوى
مردم استان آذربايجان غربى انتخاب شدم.

در سال 1361شمسى به خبرگان رهبرىِ دوره اوّل، در سال 1369شمسى به